Przez lata coś dokupywałem, a to grafikę, to obraz, przedmioty rzemiosła artystycznego. Kryterium było jedno – musiało mi się podobać.

Kilka lat temu nawiązałem kontakt z osobą, która wystawiła Internecie do sprzedania malarstwo z okresu międzywojennego. Obrazy bez certyfikatów autentyczności, ale wyglądają na autentyczne i mam nadzieję, że takie są.

Byłem zainteresowany głównie pracami „papierowymi” - akwarela, pastel, gwasz – z prozaicznego powodu – są dużo tańsze niż obrazy olejne. Ciągle coś mi się podobało, a jak mi się podobało to kupowałem. Ściany w domu i w kancelarii zapełnione, a mnie ciągle się coś podoba i nie mogę wyjść z tego nałogu.

Nabyłem kilka prac Zofii Stryjeńskiej (ur. 1891 – Kraków, zm. 1976 – Genewa). Wspólnie ze swoją przyjaciółką Tamarą Łempicką była najbardziej znaną malarką okresu dwudziestolecia międzywojennego. Przyjaźniła się z Magdaleną Samozwaniec, Marią Pawlikowską - Jasnorzewską, ale również z Witkacym, Reymontem, Żeromskim, że wymienię najważniejsze nazwiska. Była między innymi w związku z Arkadym Fiedlerem. Jej życie obfitowało we wzloty i osobiste tragedie. Współcześni zwali ją Księżniczką polskiej sztuki.

Większość polskich malarzy w XIX i na początku XX wieku, na studia malarskie wyjeżdżało do Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Uchodziła za najlepszą i najtrudniejszą uczelnię artystyczną.

1.10.1911 r. studia malarskie w Akademii rozpoczął Tadeusz Grzymała Lubański. Miał ogoloną na łyso głowę i wyglądał jak niedożywiony wiejski chłopak. Studiował tylko rok, ponieważ koledzy donieśli rektorowi, że to nie Tadeusz, a dziewczyna. Akademia w tym czasie kobiet na studia nie przyjmowała. Zofia Stryjeńska – wtedy Lubańska wróciła do Krakowa i zajęła się twórczością malarską i literacką. Epizod z przebraniem niesamowity.

 Malowała dużo obrazów „ludowych” i takie są te moje. Są to gwasze na kartonie, niezbyt dużych rozmiarów. Być może były to szkice do większych obrazów, lub (co bardziej prawdopodobne) egzemplarze przeznaczone do bieżącej sprzedaży. Wielu malarzy tak robiło. Jak coś „szło” to powielali. Stryjeńska w latach trzydziestych ciągle miała problemy finansowe. A może to były prezenty dla przyjaciółki, która była portretowana przez wielu malarzy z tego okresu, i której kolekcja jest wyprzedawana – ale o tym może innym razem.

                                   Tadeusz Dobiecki